Çocukken kendime bir söz vermiştim, anne olunca çalışmayacağım diye. Çünkü ilkokul birden itibaren anahtarla evin kapısını açmak ve tek başıma evde kalmak çok sıkıcıydı. Üstelik evde miss gibi pasta, kurabiye kokusunun da olmaması beni ayrıca üzüyordu. Her çocuğun annesinin çalışmasına verdiği tepki farklı olmuştur mutlaka ama ben çok fazla etkilenmiştim. Belki de bebeklikten itibaren annemden ayrı kalmanın etkisi içimdeki boşluğun sebebiydi. O nedenle oğlum doğmadan hemen önce iş yerimden ayrıldım. Fakat aylar içinde bunun o kadar da kolay olmadığını, annenin de bir özel hayatının, iş yaşamının, kariyer planının olması gerektiğini anlamıştım. Annemin yaşadığı sorun benim doğduğum senelerde süt izninin olmamasıydı. Onun da hatası değildi çalışması. Evet bebeklerin anneyle güvenli bağlanması için ilk seneler çok önemliydi ama annenin de sosyal ihtiyaçları göz ardı edilmemeliydi. Bu nedenle uzun süreli olmasa bile günde 1-2 saat derslere gidebileceğim şekilde yüksek lisansa başlamaya karar verdim. Zaten en büyük hedefim akademisyen olmaktı. Hamilelik sürecinde Türkiye’de diploma denkliği ve Ales ve dil sınavları gibi sınavlara hazırlanmakla geçti. Ales sınav tarihi doğuma haftalar kala olmasına rağmen sınavdan hemen sonra doğum başladı. Sezeryan ameliyatı sırasında ameliyat ekibine sınavdaki paragraf sorularının gereğinden fazla uzun olduğunu, matematik sorusu mu Türkçe sorusu mu sorduklarının belli olmadığını şikayet ederken oğlumun ağlama sesi geldi geldi..
Bu konu çook uzun ve tartışmalı bir konu. Ne çalışmak ne çalışmamak… İkisi arasında şu şundan daha doğrudur demek çok doğru bir yaklaşım olmasa bile bir çok uzmana göre en azından 2-3 yaşına kadar bebeklerin ve çocukların anneye ihtiyacı olduğunda onu yanında bulabilmesinin, sıcaklığını hissetmesinin çok önemli olduğu söyleniyor. Hatta eğer anne bakamayacaksa mümkünse anneanne ya da babaanne demişti bir tanıdığım uzak doğu tıbbı mezunu yakınımız, ve eklemişti, illa bir yabancıya bırakmak gerekirse yarım saatten fazla olmamalı diye…
