Uzuuun seneler önceydi… Her sene Avusturya Kadın Koşusunda arkadaşlarımla beraber koşardık. O zamanlar çoluk çocuk yoktu tabi, spor yapmaya yeterince vaktim vardı. Her hafta düzenli fitnessa gider, Prater’de en az 15-20 km koşardım. Çocuklardan sonra spor hayatım sadece onların peşinden koşmaktan ibaret oldu. Ara sıra yaşam koçu desteği ile zayıflama programları ve yürüyüşlere başlasam bile devamı gelmiyordu. Bir pazar sabahı ilk gözümün ağrısı Ahmed Yusuf ile yürüyüş yapıyorduk ve ona senelerdir koşmayı bıraktığımı ve bir türlü başlayamadığımı anlattım. Anında bana “hadi anne” diye bağırdı.. “Hadi Anne Koşş” O ana kadar içimde koşabilecek güç yoktu açıkcası. Daha çok da psikolojik yorgunluk vardı üzerimde. Oğlumun hadi anne demesiyle bir anda koşarken buldum kendimi. Demek ki o kadar da zor değildi başlamak. Sonrasında eskisi gibi spora başladım. Oğlumun “hadi anne”demesi sanki fişek gibi ateşlemişti, anında harekete geçirdi beni. Büyük bir çoşku doldu içime. Kırk yaşın en başında senelerin getirdiği yorgunlukların altında kalmış gibi hissediyordum. Herşeye rağmen akademik hayata devam etmeye çalışmak, çalıştıkça ayağınıza çelme takanların çabaları, yakın eş dost akrabanın “hala okuyor musun, daha nereye kadar” diyen halden anlamayan o negatif enerji.. Çocukların bitmek tükenmek bilmeyen ihtiyaçları ve annelik sorumluluğu… Eğer oğlum bana “hadi anne” demesedi kaç sene daha koşmaya başlamayı ertelerdim kim bilir. Burdan oğlum Ahmed Yusuf’a çok teşekkür ederim bana “hadi anne” dediği için. O enerjiyle hayatta yoluma devam ediyorum. Hatta eski günlerdeki gibi Avusturya Kadın Koşusuna katılmak için oğullarımla Viyana’ya kısa bir tatile bile gidiyoruz.
